Le Hohwald - Saverne 69 km

Mijn laatste etappe was de hele dag droog inclusief een droge weg, dat was lang geleden. De klim naar het bedevaartsoord Mont St. Odile markeert ook het geestelijke einde van de tocht. Over geestelijk gesproken: mentaal was ik er al klaar mee wat zich psychosomatisch vertaalde in dat mijn benen er absoluut geen zin meer in hadden. Het bleef de hele dag op en neer gaan en ik kwam zeer moeizaam vooruit. Maar toch: om 13:30 was ik bij het station van Saverne voor mijn laatste stempel: mission completed, done it, been there.
Agnes zou pas 2 uur later arriveren, dus ik kon me in alle rust en met een voldaan gevoel aan mijn laatste dagelijkse biertje laven. De hele route speelde weer door mijn hoofd, gezellig met Richard een deel van de route gefietst terwijl hij me op mijn limieten wees wanneer ik weer eens te overenthousiast was, 3 jaren stug 's winters (ook in het donker) buiten door blijven trainen, Agnes en de kinderen die mij weken hebben moeten missen, ja het was het allemaal waard. Alleen jammer dat mijn vader het laatste jaar niet meer mee heeft mogen maken, hij vond het een vreemde uitdaging (hij was niet de enige) maar zat wel elke dag de kaart na te pluizen waar ik nu weer allemaal langs was geweest. Om half vier arriveerde Agnes met Kevin, ik wachtte ze op bij het station, en boekte een kamer in hetzelfde hotel waar ik twee jaar geleden vertrokken was. Ook de hotelier was dezelfde en zo was het cirkeltje weer rond.

Cols:
Col du Kreuzweg
Col du Schanz

Ste. Marie-aux-Mines - Le Hohwald 65 km

Het mistregende nog wel wat maar het was wel een stuk warmer vandaag. Dit scheelde een hele slok op een borrel om de laatste niet al te zware collen te slechten. Het aftellen is nu echt begonnen, dus ik doe rustig aan op de bijna verlaten wegen en daal heel voorzichtig waar het zicht soms naar 30 meter is omdat de col volledig in de wolken zit.
Ik eindig in Le Hohwald in het Grand Hotel wat behoorlijk wat van zijn vroegere glorie verloren heeft maar wel een zwembad en whirlpool heeft zodat ik mijn meegebrachte zwembroek toch een keer kan gebruiken.

Cols:
Col de Ste. Marie
Col d'Urbeis
Col de la Charbonnière
Col du Kreuzweg

Le Markstein - Ste. Marie-aux-Mines 72 km

Agnes komt me over 2 dagen (vrijdag) ophalen in mijn finishplaats Saverne, daarom pas ik de lengte van mijn dagetappes naar beneden aan om goed uit te komen. Dat komt niet slecht uit want net als in de touretappe was het baggerweer vandaag en dan komen kortere dagetappes niet slecht uit. Vanmorgen was het in Le Markstein 6 graden maar wel droog. Ergo, volledig ingepakt naar beneden naar Münster en daarna omhoog naar de Collet du Linge in reeds druppelweer. Dit weer paste uitstekend bij de omgeving van de Collet omdat dit een loopgraven frontlinie was tijdens de Eerste Wereldoorlog. Twee begraafplaatsen aan beide kanten van de frontlijn en een museum met originele loopgraven geven goed de trieste zinloosheid van deze strijd aan in een streek die altijd al een twistappel is geweest tussen Frankrijk en Duitsland (zie ook de namen van de cols) en pas na de Eerste Wereldoorlog definitief aan Frankrijk is toebedeeld. Je kunt hier trouwens zowel met Frans als Duits terecht en bij de restaurants vragen ze in welke taal je je menukaart wilt hebben, een mooi teken van de huidige verbroedering. De route die ik vanmorgen reed is onderdeel van een van de Vogezen etappes van de Tour dit jaar (zie foto voor de aankondiging van de wegafsluiting) en de reden dat ik twee en halve week geleden begonnen ben met het laatste stuk van mijn 100 cols was dit stuk voorbij te zijn voordat de Tour langskomt met alle obstakels van dien zoals volgeboekte hotels, afgesloten wegen, drukte, chaos, etc.
Na de lunch begon het flink te regenen en het was en bleef koud omdat ik op de Route des Cretes reed en op de kam en dus op hoogte bleef. De afdaling naar Ste. Marie-aux-Mines in het dal kwam als een verlossing en 1 km voor het dorp vond ik een hotel met een drooghok om mijn meer dan natte spullen te kunnen drogen voor de etappe van morgen.

Cols:
Col du Platzerwasel
Collet du Linge
Col du Wetstein
Col du Calvaire
Col du Bonhomme
Col du Pré des Raves

Champagney - Le Markstein 88 km

Het slechte weer heeft hier nu eindelijk ook toegeslagen. De hele dag druppelen, de ene keer harder de andere keer zachter en veel wind. De klim naar de Ballon d'Alsace was koud met veel wind en de laatste 5 km in de mist. Ik kan goed tegen de kou als ik strak naar boven rijdt en mijn warmte generatie de kou laat compenseren. Gelukkig is er een restaurant op de top waar ik snel warme kleren aan trok en een chocolat chaud nam (het lijkt wel wintersport). Na de afdaling in St. Maurice-sur-Moselle op bezoek bij een zus van onze oude overburen die hier samen met haar echtgenoot een paar gites voornamelijk voor wielrenners runt (zie http://www.lavieillecolonie.com). Lekker Hollands geluncht en daarna op naar de volgende Ballon. Het trok steeds meer open, de weg was droog dus ik nam de gok voor de klim naar de Grand Ballon d'Alsace omdat ik weet dat er een hotel op de top is. Helaas misgegokt, de laatste paar km's weer in de mist en het hotel was vol. Warm aankleden en doorfietsen want 6 km later op dezelfde hoogte op de kam in Le Markstein is nog een hotel. Deze hadden gelukkig nog wel plaats en nu zit ik hier op ruim 1200 meter in de mist met de verwarming aan om mijn kleren droog te krijgen. Het kan verkeren maar ik hoef nog maar minder dan 200 km om mijn 100 cols tocht te voltooien

Cols:
Col du Ballon d'Alsace
Col de Bussang
Col Amic/Grand Ballon d'Alsace

Lods - Champagney 115 km

Het ochtendjournaal op de televisie voorspelde een op zijn minst buiige dag maar toen ik uit mijn raam keek was het licht bewolkt. Toch maar zo vroeg mogelijk weg en gelukkig bleef het de hele dag droog. Al een paar dagen trek ik gezamenlijk op met 3 andere 100 collers en toen ik ontbeet zag ik ze net langs mijn ontbijtraam fietsen. Het zijn 3 zestigers die zonder bagage fietsen, d.w.z. de bagage plus tent wordt meegenomen door 2 echtgenotes in begeleidingsauto's. Hun meer gevorderde leeftijd compenseert mijn bagage en we leggen iedere dag vrijwel dezelfde afstand af in hetzelfde tempo. Vandaag kwamen we elkaar na de lunch weer tegen en besloten een tijdje samen op te fietsen. In Corcelles moesten we weer eens een "Jan Bijma Special" weggetje rijden. Jan Bijma is de organisator en vastlegger van de 100 cols route en heeft er een handje van om de meest onmogelijke boerenweggetjes in het parcours op te nemen, vooral met hoge stijgingspercentages. Ik noem deze weggetjes "Jan Bijma Special" maar degene in Corcelles was ons zelfs te gortig: de weg werd een grindpad en daar weiger ik met mijn bagage en smalle bandjes "No Way José" over heen te rijden. Twee andere 100 collers waren het met me eens maar de derde stiefelde rustig door. Met de begeleidingsauto's was een alternatieve route zo gevonden en toen werd weer bij elkaar kwamen noemde de doorzetter ons maar mietjes die zeker nooit een Ronde van Vlaanderen of Parijs - Roubaix gereden hadden. Leuk hè wielrenners onder elkaar. 

Toen we in Champagney aankwamen begon het te druppelen wat overging in heftige regen. Net op tijd gestopt dus maar ik moest schuilen omdat het hotel pas om 17:00 open ging ondanks het feit dat ze me buiten zagen staan. Ik ben gewend aan de Franse slag maar dit soort dingen zal ik nooit begrijpen.

Cols:
Col de Ferrière

Saint Claude - Lods 125 km

Het was vandaag voor de zoveelste keer "temps lourd" maar omdat behalve een enkel buitje droog bleef hoor je mij niet klagen. Wel was mijn water verbruik weer exceptioneel hoog zodat ik een paar keer heb moeten aanbellen om mijn bidon weer gevuld te krijgen. Ik ging van de Haute Jura naar de Basse Jura wat betekende dat de paar klimmetjes in het begin uitmonden in lange, flauwe afdalingen waar ik mijn snelheid kon controleren zonder te remmen maar door hoger dan wel lager te zitten al naar gelang de steilte. Omdat het zondag is, was het bij veel restaurants "Je suis dėsolėe" en moest ik een omweg maken naar Mouthe om toch een fatsoenlijke lunch te krijgen. 

Een prachtige afdaling door de steile hellingen van de rivier de Loue eindigde de dag in het plaatsje Lods wat de Engelsen "postcard pretty" zouden noemen. De forel die ik bij het diner eet is gevangen in de rivier achter mij. 

Cols:
Col de St. Sorlin