Over mij

Wie ben ik
Mijn naam is Jur Schuurman. Ik ben gelukkig getrouwd met Agnes en heb 2 kinderen Gillian en Kevin. Omdat je maar 1 keer 50 jaar wordt in je leven, laat ik een lang gekoesterde wens in vervulling gaan: ik ga de 100 cols tocht in Frankrijk fietsen. Nu reeds wil ik Agnes en mijn kinderen bedanken dat zij het mogelijk maken deze "obsessie" te vervullen.

Mijn uitdaging
Ik ben plan de 100 cols tocht in 3 jaar te voltooien. In de zomer van 2012 zal ik na mijn 50ste verjaardag 3 tot 4 weken al fietsend in Frankrijk vertoeven. Hoewel het natuurlijk een flinke inspanning vereist, ga ik zonder presteerdruk fietsen en laat het allemaal op me af komen. Kortom, het genieten staat voorop en ik zal me niet laten leiden tot iedere dag minimaal een zekere afstand te moeten fietsen.

Als je aan zo’n tocht begint zijn er natuurlijk altijd uitdagingen waar je rekening mee moet houden. Geruime tijd in eenzaamheid vertoeven zonder geliefde en kinderen is er zo eentje. Vroeger heb ik me altijd uitstekend kunnen vermaken in mijn eentje en, hoewel de situatie nu anders is, denk ik dat geen probleem gaat worden. Zeker met de huidige technologische hulpmiddelen zoals mobiele telefoon en internet café is eenzaamheid een relatief begrip geworden. Slecht weer kan ook een bedreiging zijn maar zoals gezegd fiets ik zonder druk en las ik gewoon een rustdag in als het met bakken uit de hemel komt. Te mooi weer zie ik als grootste bedreiging; ik kan niet goed tegen hitte omdat ik te warmbloedig ben en mijn stofwisseling (erfelijk?) te hoog is. Mensen die mij een beetje kennen weten dat er, geheel volgens Cruijffiaanse logica, bij het voordeel van ‘s winters geen trui dragen en kunnen skiën met een T-shirtje onder je lichte ski-jack ook een nadeel hoort. ‘s Zomers kan ik, zelfs met zweten, mijn teveel geproduceerde warmte niet kwijt, zeker bij inspanning. Mijn fietsmaten zeggen dat het gedeeltelijk psychologisch is en ik moet zeggen dat ik er de laatste jaren tijdens mijn fietsvakanties steeds beter tegen kan. Desondanks zie ik met name de “pufjes” warme gebieden als de dalen van de Pyreneeën, de Cevennen en de Provence als gevaren. Mocht het te erg worden kan ik altijd nog beginnen met ‘s morgen heel vroeg starten en regelmatig afkoelen in de schaduw en een siësta houden. Dan worden de dag afstanden wel kleiner maar omdat er toch geen druk achter zit en het genieten voorop staat deert me dat niet. De fietsweek met mijn fietsclub www.ouestlebidon.nl in 2011 rond Barcelonnette gaf wel een bemoedigend gevoel. Ik had het wel warm en moest soms onderweg stoppen maar niet meer dan mijn fietsmaten die veel tegen de warmte kunnen dan ik. Wat ook zal helpen is dat ik reeds de hele winter aan mijn conditie heb gewerkt zodat ik meer vermogen kan leveren bij dezelfde inspanning.